U Sjedinjenim Državama postoji uporni mit prema kojem je nemački gotovo postao zvanični jezik, izgubivši od engleskog jezika jednim glasom u Kongresu u nekom trenutku, na početku istorije ove nacije. Mit je razotkriven već neko vreme, posebno od strane Karl. J. R. Arndt-a u članku iz 1976.godine i Dennis Baron-a u svojoj knjizi o jezičkoj politici u Sjedinjenim Državama iz 1990.godine.
Sjedinjene Države nikada nisu imale službeni nacionalni jezik, iako je bilo poziva na njegovo imenovanje putem zakona ili ustavnih amandmana još od osamnaestog veka. Stvarni događaji u osnovi nemačke priče o ’gubitku za jedan glas’ datiraju iz 1794.godine. Te godine, Predstavnički dom Sjedinjenih Država je primio peticiju od grupe nemačkih govornika u Virdžiniji tražeći da se savezni zakoni objave na nemačkom, kao što postoje i na engleskom. Iako je odbor Predstavničkog Doma odobrio ovu peticiju, podrška je očigledno bila slaba kada je početkom 1795.godine došlo do rasprave u Domu. Te iste godine, 13.januara, posle izvesne rasprave, raspisano je glasanje za prekid i odlaganje daljeg razmatranja preporuke odbora. Glasanje je bilo četrdeset i dva protiv četrdeset i jedan, protiv prekida. Iako glasanje nije bilo osnovano za samo pitanje, očigledno je odražavalo samo mlaku podršku za prevođenje zakona na nemački. Nešto kasnije, peticija je formalno odbijena, mada se ne zna tačno šta je konačni rezultat.
Kao što Karl Arndt raspravlja, krivica za „poraz“ predloga za štampu saveznih zakona u nemačkim prevodima – a ne proglašavanje nemačkog službenim jezikom nad engleskim – je bila upućena ka predsedniku Doma, istaknutom (i veoma zanemarenom) Amerikancu nemačkog porekla iz Pensilvanije, Frederick A. C. Muhlenberg-u (na slici iznad). Vremenom se pojavila priča da je Muhlenberg, izdajući jezik svojih predaka, dao odlučujući glas protiv nemačkog i time je rođena „Muhlenbergova legenda“.
Ono što je zanimljivo u vezi sa ovim mitom, kako ističe Dennis Baron, jeste to da su ga godinama citirali ljudi sa vrlo različitim motivima. Na primer, promovisan je tokom devetnaestog veka kao način privlačenja veće pažnje na doprinos imigranata koji govore nemački jezik (i njihovih potomaka) u američkoj istoriji. Naročito u drugoj polovini devetnaestog veka, kada su nemački jezik i kultura bili u svom zenitu širom sveta, mnogi etnički Nemci u ovoj zemlji su se osećali marginalizovanim u istorijskim knjigama, nesumnjivo napisanim iz „Anglo“ perspektive. U novije vreme, pristalice inicijativa samo na engleskom jeziku spominju priču kao rani udarac na podeljeni tribalizam za koji se pretpostavlja da potiče iz promocije upotrebe jezika koji nisu engleski. Međutim, jedna od osnovnih činjenica o višejezičnosti u istoriji Sjedinjenih Država koju zagovornici proglašavanja engleskog našim službenim jezikom redovno previđaju i ona koju bi članovi Kongresa 1795.godine mogli prepoznati jeste da je pismenost na jeziku koji nije engleski retkost među Amerikancima rođenim u ovoj zemlji.
Uprkos otpornosti imigrantskih jezika u medijima, religiji i obrazovanju, pismenošću građana rođenih u Sjedinjenim Državama već dugo dominira engleski jezik. To znači da dvojezične ili prevedene publikacije, posebno danas, uglavnom čitaju imigranti prve generacije. Vraćajući se u ranu Ameriku, iako je mnoštvo novina i drugih medija štampano na nemačkom jeziku, čak i u dvadesetom veku (vidi nemački prevod Deklaracije o nezavisnosti iznad), čitalačkom publikom ovih publikacija dominirali su sveži dolasci iz delova Evrope gde je nemačko govorno područje. U vreme Američke revolucije, nemačka imigracija u Severnu Ameriku je naglo opala i vratila se tek 1830tih i 1840tih. Moglo bi biti da predstavnici koji razmatraju peticiju iz Virdžinije 1795.godine nisu bili uvereni da će savezni fondovi biti dobro potrošeni na prevođenje za (tada) sve manje nemačko pismeno stanovništvo.
Izvor: Wikipedia
COMMENTS