Pre Američke Revolucije, jedna od glavnih žalbi šefa kolonista na Britansko carstvo jeste to da je nametnula „oporezivanje bez zastupništva“ (Taxation Without Representation) –slogan koji je Vašington D.C. od tada usvojio kao svoj nezvanični logo.
2000-te godine, D.C. je počeo da štampa ovaj slogan na svim standardnim gradskim tablicama a 2016.godine grad je promenio slogan u „Prekinimo oporezivanje bez zastupništva“. Registarske tablice upućuju na činjenicu da stanovnici D.C. plaćaju savezne poreze a da u Kongresu Sjedinjenih Država nemaju predstavnike sa pravom glasa a deo su duge istorije duge borbe Vašingtona za ista glasačka prava i samoupravu kao i ostalih 50 država.
Nakon Rekonstrukcije, Kongres ukida vladu D.C.
Vašington je domovina naroda Nacotchtank, drugačije poznatog i kao Anacostans. Nakon što su ih britanski kolonisti nasilno oterali sa njihove zemlje, postala je deo Merilenda i Virdžinije.
1790.godine, obe države su ustupile teritoriju da bi se osnovao D.C. kao glavni grad Sjedinjenih Američkih Država. U to vreme, otprilke 3,000 ljudi je živelo u D.C. – što je bilo premalo da bi postali država – a ljudi koji su posedovali zemljišta u Merilendu i Virdžiniji su tamo i glasali kao što su i ranije.
Sa početkom u ranom 19.veku, Kongres je osnovao nekoliko različitih modela vlade koji su omogućavali građanima da izaberu lokalne predstavnike dok im se, u isto vreme, ukida pravo da glasaju za predsednika ili članove Kongresa. Nakon toga, 1870.godine Kongres je oduzeo D.C.-ju lokalna predstavništva. Kongresmeni bele puti nisu želeli crnce koji bi vodili glavni grad države.
Tokom Rekonstrukcije, Afro Amerikanci su činili trećinu populacije D.C.-ja. Kada su osvojili pravo glasa na lokalnim D.C. izborima 1867.godine, brzo su zauzeli svoja mesta u lokalnoj Vladi. Kongres je odgovorio na ovo raspuštajući tu vladu novim zakonima 1871. i 1874. godine koji su novom predsedniku – za koga stanovnici D.C.-ja i dalje ne mogu da glasaju – dali moć imenovanja zvaničnika D.C. Predsednik se može konsultovati sa Kongresom kada imenuje zvaničnike ali zbog toga što glasači u D.C.-ju ne mogu birati članove Kongresa, nisu mogli imati uticaja na donošenje odluka.
Predsednik, kongresmen i mnogi državni službenici su ostali imuni na ove promene zato što su registrovani za glasanje u svojim matičnim državama. Restrikcije Vašingtona po pitanju glasanja i samouprave su važile samo za stalne stanovnike. I, poput rasističkih ograničenja glasanja koje su južne države koristile kako bi sprečile crnce da glasaju nakon Rekonstrukcije, ova ograničenja su posebno namenjena suzbijanju političke moći crnaca.
Džon Tajler Morgan (John Tyler Morgan), bivši konfederalni vojnik koji se pridružio Senatu Sjedinjenih Država 1877.godine, je bio vrlo eksplicitan kada je u pitanju stav na prethodno pomenutu temu. Rekao je da je Kongres „morao da spali ambar kako bi se otarasio pacova… pacovi su pripadnici crnačke populacije a ambar Vlada D.C.-ja“.
Era građanskih prava donosi promene
Sistem iz 1870.godine koji je uskratio stanovnike D.C.-ja za legitimno pravo glasanja za njihovu lokalnu Vladu – kao i za članove Kongresa i predsednika koji nadgleda Kongres – je važio skoro ceo jedan vek. Tokom tog perioda, afro-američka populacija je rasla. 1957.godine, D.C. je postao prvi grad u državi sa pretežno afro – američkim stanovništvom. 1970.godine, njihov broj je prevazilazio 537,000 ili 71% ukupnog stanovništva. Do tada, mnogi stanovnici bele puti su se preselili u predgrađa Merilenda ili Virdžinije gde su mogli da uživaju svoja puna glasačka prava.
Afro – američki stanovnici su se borili za bolji status u svom gradu pomoću raznih pokreta za građanska prava i uspeli su da pobede na važnim strateškim pozicijama. Prva pobeda je bila pravo glasa za izbor predsednika i potpredsednika uz pomoć 23.Amandmana, ratifikovanog 1961.godine. Grad je održao prve predsedničke izbore 1964.godine glasajući većinski za predsednika Lyndon B. Johnson-a u odnosu na suparničkog kandidata Barry Goldwater-a, republičkog senatora iz Arizone koji je glasao protiv Akta o građanskim pravima ranije u toku godine.
Ipak, bilo je i nedostataka u ovoj pobedi. Iako ga je skoriji popis stanovništva u D.C. sa populacijom preko 760,000 stanovnika učinio brojnijim nego 11 država, nije mogao da primi više birača od najmanje naseljene države (koja je u tom momentu bila Aljaska, sa nešto više od 226,000 stanovnika). Od 1964.godine, D.C. je uveko imao tri mesta, najmanji mogući broj, bez ozbira na broj stanovnika.
Samouprava je bila još jedna od bitki koja je morala biti izvojevana. Čitav vek nakon Rekonstrukcije, i dalje je bilo puno članova Kongresa bele puti koji nisu verovali da grad sa toliko puno afro – amerikanaca treba da ima svoju samoupravu. Džon Rarik (John Rarick), član Kongresa i predstavnik Luizijane „je upozorio na opasnost davanja samouprave jer bi se tako moglo dogoditi preuzimanje vlasti od strane Crnih Muslimana “, po navodima Organizacije udružene štampe iz 1972.godine.
Uprkos ovakvom otporu, stanovnici D.C.-ja su izborili pravo da biraju svog gradonačelnika i gradsko veće uz pomoć Home Rule Akta koji je Kongres doneo 1973.godine. Sledeće godine, D.C. je izabrao demokratu Volter E. Vašingtona (Walter E. Washington) kao svog prvog gradonačelnika. Ipak, postojala su ograničenja po pitanju mogućnosti ove ove vlade jer Kongres ima pravo da odbije bilo koji zakon koji bude predložen od strane gradonačelnika ili veća. To pravo je korišćeno od strane Kongresa da se odbiju mnogi zakoni D.C.-ja.
1971.godine, D.C. je takođe dobio delegata ali bez prava glasa u Predstavničkom domu Sjedinjenih Država. Ovaj delegat može da bude u komitetima i drži govore ali ne može da glasa u finalnom glasanju bilo kog zakona. U to vreme je postojao značajan napor da se gradu dodele članovi Kongresa koji mogu da glasaju: 1978.godine, Kongres je doneo konstitucionalni amandman kojim se Vašingtonu daju dva senatora sa pravom glasa i jednog člana u Predstavničkom domu. Ipak 1985.godine, ovaj amandman nije dočekao svoje puno ostvarenje jer nije bio ratifikovan od svih 38 država.
Može li D.C. postati pedeset i prva država?
Od 1980.godine, D.C. se zalagao za kongresno predstavljanje putem državnosti. Aktivisti i političari su povezali borbu D.C.-ja za predstavništvo sa mnogim drugim borbama na teritoriji Puerto Rika, Guama, Devičanskih ostrva, Severnih Mariana Ostrva i Američke Samoe. Kao stanovnici D.C.-ja 1960tih godina, građani Sjedinjenih Država koji žive na ovim teritorijama plaćaju poreze ali nemaju svoje članove predstavnike u Kongresu i ne mogu da glasaju za predsednika.
Mnogi zagovornici državnosti su istakli da ne postoji nijedan ustavni razlog da D.C. , grad od 68 kvadratnih kilometara sa većom populacijom od Wyoming-a i Vermonta, ne može postati država.
„Protivnici državnosti Vašingtona daju pravne argumente tvrdeći da Ustav nalaže poptunu saveznu vlast nad distriktom i na taj način onemogućava državnost“, izjavila je Susan Rice, bivši savetnik državne bezbednosti Baraka Obame u svojoj izjavi za Njujork Tajms „…ali Ustav tek jedva pominje da savezna enklava ne može biti veća od 10 kvadratnih kilometara; ne zabranjuje uređivanje ograničenog područja za Vladine zgrade koje ostaju pod saveznom kontrolom dok ostatak okruga pretvara u državu“.
Kongres je predstavio više zakona kojima bi D.C. postao pedeset i prva država. Do sada, nijedan zakon nije prošao u oba Doma ali političari i aktivisti i dalje nastavljaju sa zagovaranjem državnosti.
Izvor: History.com
COMMENTS